می رم به خدا...می رم دکتر!

از دو روز پیش شروع شد...وقتی که یه اس ام اس با یه شماره نا آشنا داشتم...فکر می کردم م باشه. می دونی آدم وقتی دلش یه چیزی رو بخواد توهم می زنه!‌ وقتی دیدم یکی از دوستای قدیمیمه که دلش گرفته و یاد من کرده بغضم گرفت...از اون موقع دیوونه تر شدم...انقدر دلم براش تنگ تر و تنگتره که همش دستم می ره طرف مبایلم...دیشب دختر داییم هم که زده بود تو خط آهنگهای غمگین...یه چیزی گذاشت که هق هق منو بلند کرد...

تو این یه هفته این سومین نفری بود که گفت روانی برو دکتر...اول روهام( زودتر از همه فهمید البته سو تفاهم بود ولی موضوع اینه که فهمید!) بعد حسن( البته چند بار دیگه هم گفته بود خیلی هم عجیب نبود) و آخر هم...تا حالا کسی انقدر تحقیرم نکرده بود...شاید چون تحقیرش کردم...فقط با بی محلی...بی محلی که دست خودم نبود و انگیزه ای واسه تحویل گرفتنش نداشتم...گفت لیاقتت همونه همون م! بی جواب نذاشتم این حرفشو اما کاش می گفتم که من لیاقت اون م رو هم نداشتم:(( ...کسایی که وارد زندگیم شدن انقدر برام عزیزن که هر کاری باهام بکنن بازم دوسشون دارم بازم دلم براشون تنگ می شه و بازم تا آخر عمر احترامشونو نگه می دارم...خوشحالم که نذاشتم وارد زندگیم بشه...اولین بارش نبود! دو سال پیش هم یه همچین حرفی رو زده بود...

پ.ن:دیشب نمی دونم چم شده بود...یادم بود پری می گفت سیگار بت آرامش می ده...به این می گن دوست ناباب:دی ...از سیگار متنفرم...باید به پری بگم که به من آرامش نداد...شاید قلابی بوده...