این پروجه برنامه نویسی یه جورایی مثه بازی های کامپیوتری اعتیاد آوره. به محض اینکه می شینی سرش انگار که می خوای تا همیشه چشماتو به مانیتور بدوزی و تمومش کنی..اما وقتی هر کاری کنی و این توپ لعنتی اون جهتی که می خوای حرکت نکنه حرصت در می یاد ...بعدش می گیری می خوابی و تو خواب انواع راه حل ها به ذهنت می یاد و وقتی بیدار می شی خسته و خسته تر می شی...

اینه حکایت این روزای ما...

البته سه روزه که از صبح کله سحر تا شب با این سرما خوردگی عجیب غریب می رم و می یام و امتحان می دم...نمی دونم این چه سیستمیه که دو تا مید ترم داریم و مثه فاینال از آدم کار می کشه..همش داریم امتحان می دیم و چیز میز سابمیت می کنیم...خیلی خسته م...

اوج فداکاری رو تو وجود این زن اتیو   پ ی یای می بینم..وقتی که از یک دختر چهار ساله شیرین و یه پسر ده سالشمی گذره و می ره یه کشور دیگه دور از همه تو یه خونه غریبه کار می کنه به خاطر بهتر زندگی کردن و یا بهتره بگم به خاطر زنده موندن...در صورتی که عاشق شوهرشه..عاشق بچه هاشه...روزای اول همش گریه می کرد...اما کم کم عادت کرد...خیلی با محبته...منم دارم بهش عادت می کنم و دلم نمی خواد هیچوقت بره.

نمی دونم با این میلی چیکار کردم که قیافه می گیره...علنا روشو می کنه اونور..یه جورایی خندم هم می گیره چون اصلا  دلیلش رو نمی دونم...خیلی جالب یه پسر بدونه که برام ارزشی نداره و باز اینجوری کنه...نگی می گه حتما یه کاری کردی دیگه منم می بینه روشو می کنه اونور..می گم بابا به خدا اگه به من بگه چی کار کردم یه تجدید نظری بکنم خلاصه که قضیه خنده داریه!!! و البته مسخره

اینجوریا