کاش کسی بود.

ساعت دقیقا ۳ بامداده... چند وقتیه نمی تونم متمرکز باشم...مشکل داداشی و مشکلای این چند وقته ی خودم نمی ذاره رو درسم و خودم تمرکز کنم...نمی دونم دیگه چی می خوام جز آرامش ..کاملا گمشدم... ابتدایی ترین چیزها یادم می ره...همیشه یه جور سردرد خاص و یه جور گرفتگی تو سرمه...چشمم به داداشی می خوره حالم بدتر و بدتر می شه...دیگه امشب طاقتش طاق شده بود...مامان چشماش پر از اشک بود..اومده بود تو اتاقم می گفت چی کار کنم؟ چی کار کنم...نیم ساعت قبلش کتاب به دست اشک می ریختم...سه ساعتی درس خوندم اما هیچ چیز حالیم نشد... 

امروز یاد پارسال این موقع ها افتادم..بعضی وقتا به سرم می زنه ار شیو اینجا رو به کلی بزنم داغون کنم...انقدر موضوع برای اذیت شدن داشتم که خیلی وقت بود یاد آر شیو اینجا نبودم...کاش یه جورایی آر شیو ذهنمو هم می ترکوندم!‌ این ۶ ۷ ماه داغونم کرده...دیگه من اون آدم گذشته نیستم...نمی شناسم خودمو... به یه آدم زودرنج سطحی نگر و بی اعتقاد تبدیل شدم.

کاش حداقل یکی بهم می گفت عب نداره آروم باش...من آخه همین یه آدم هم ندارم اینجا...